وَقَالَ

ٱلشَّيۡطَٰنُ

لَمَّا

قُضِيَ

ٱلۡأَمۡرُ

إِنَّ

ٱللَّهَ

وَعَدَكُمۡ

وَعۡدَ

ٱلۡحَقِّ

وَوَعَدتُّكُمۡ

فَأَخۡلَفۡتُكُمۡۖ

وَمَا

كَانَ

لِيَ

عَلَيۡكُم

مِّن

سُلۡطَٰنٍ

إِلَّآ

أَن

دَعَوۡتُكُمۡ

فَٱسۡتَجَبۡتُمۡ

لِيۖ

فَلَا

تَلُومُونِي

وَلُومُوٓاْ

أَنفُسَكُمۖ

مَّآ

أَنَا۠

بِمُصۡرِخِكُمۡ

وَمَآ

أَنتُم

بِمُصۡرِخِيَّ

إِنِّي

كَفَرۡتُ

بِمَآ

أَشۡرَكۡتُمُونِ

مِن

قَبۡلُۗ

إِنَّ

ٱلظَّٰلِمِينَ

لَهُمۡ

عَذَابٌ

أَلِيمٞ

٢٢

İş olup bitince, şeytan: "Doğrusu Allah size gerçeği söz vermişti. Ben de size söz verdim ama, sonra caydım; esasen sizi zorlayacak bir nüfuzum yoktu; sadece çağırdım, siz de geldiniz. O halde, beni değil kendinizi kınayın. Artık ben sizi kurtaramam, siz de beni kurtaramazsınız. Beni Allah'a ortak koşmanızı daha önce kabul etmemiştim; doğrusu zalimlere can yakan bir azap vardır" der.