وَإِذۡ

قَالَ

إِبۡرَٰهِـۧمُ

رَبِّ

أَرِنِي

كَيۡفَ

تُحۡيِ

ٱلۡمَوۡتَىٰۖ

قَالَ

أَوَلَمۡ

تُؤۡمِنۖ

قَالَ

بَلَىٰ

وَلَٰكِن

لِّيَطۡمَئِنَّ

قَلۡبِيۖ

قَالَ

فَخُذۡ

أَرۡبَعَةٗ

مِّنَ

ٱلطَّيۡرِ

فَصُرۡهُنَّ

إِلَيۡكَ

ثُمَّ

ٱجۡعَلۡ

عَلَىٰ

كُلِّ

جَبَلٖ

مِّنۡهُنَّ

جُزۡءٗا

ثُمَّ

ٱدۡعُهُنَّ

يَأۡتِينَكَ

سَعۡيٗاۚ

وَٱعۡلَمۡ

أَنَّ

ٱللَّهَ

عَزِيزٌ

حَكِيمٞ

٢٦٠

[260] และจงรำลึกถึงขณะที่ที่อิบรอฮีม กล่าวว่า โอ้พระผู้เป็นเจ้าจองข้าพระองค์ โปรดได้ทรงให้ข้าพระองค์เห็นด้วยเถิดว่า พระองค์จะทรงให้บรรดาผู้ที่ตายมีชีวิตขึ้นอย่างไร? พระองค์ตรัสว่า เจ้ามิได้เชื่อดอกหรือ? อิบรอฮีมกล่าวว่า หามิได้ แต่ทว่าเพื่อหัวใจของข้าพระองค์จะได้สงบ พระองค์ตรัสว่าเจ้าจงเอานกมาสี่ตัว แล้วจงเลี้ยงมันให้คุ้นแก่เจ้า และตัดมันออกเป็นท่อน ๆ ภายหลังเจ้าจงวางไว้บนภูเขาทุกลูก ซึ่งส่วนหนึ่งจากนกเหล่านั้น แล้วจงเรียกมัน มันจะมายังเจ้าโดยรีบเร่ง และพึงรุ้ไว้เถิดว่า แท้จริงอัลลอฮฺนั้น เป็นผู้ทรงเดชานุภาพ ผู้ทรงปรีชาญาณ